dinsdag 5 juni 2018

Examenpleidooi

Tot vorig jaar was juni zowat mijn favoriete maand van het jaar. De lente is inmiddels goed opgewarmd en we zetten een spurtje in naar die langverwachte grote vakantie, waar zalig niksdoen hoogtij viert.
Een onbezorgde maand, quoi.

Maar dan breekt er een tijd aan dat er eentje de stap zet naar het secundair onderwijs. En die onbezorgde maand juni plaatsmaakt voor eentje die gelijkstaat aan stress. Want de examenkoorts laat zich plots voelen. En van vandaag op morgen lijkt het alsof ik weer zelf in die blokperiode zit.

Ik was zo'n streverig stresskonijn, ja. Maar de resultaten waren er dan ook (bijna) altijd. Enfin, het kwam altijd wel goed, op een of andere manier.
Zoonlief is allesbehalve een streverig stresskonijn. 'Goed' voor hem natuurlijk, want zalig zij die zonder zorgen zijn. Maar dat betekent wel dat het ondertussen voor een paar vakken vijf voor twaalf is. Wat zoveel betekent als 'derop of deronder' deze maand.

Dus mama heeft ook stress, ja. En niet een beetje. In dit artikel las ik dat ik allesbehalve de enige ouder ben. Maar liefst drie op de vier ouders lijden eronder. (ik moet dus dringend eens te rade gaan bij die ene gelukkige)
Loslaten, zegt mijn wederhelft en iedereen die mijn pad dezer dagen kruist. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik probeer... met een beetje thuisyoga, zelfverzonnen mantra's en eens een extra glas wijn. ;)

Die fles wijn roept echter extra hard als ik een blik werp op zijn wiskundecursus: de commutatieve en distributieve eigenschap... - are u kidding me?? - wie gebruikt het nog vandaag? Eenmaal, andermaal...?

Of zelfs op de leerstof Nederlands. Die laatste mocht dan wel mijn lievelingsvak zijn, maar ik ben nog steeds geen fan van de flauwe plezante die het werkwoordelijk en naamwoordelijk gezegde op zijn palmares heeft staan, bijvoorbeeld. Ik zou liever hebben dat ze in de plaats eens wat meer drillen op de 'dt-leerstof' (die blijkbaar spoorloos is sinds het vijfde leerjaar?), zodat ze dàt tenminste kunnen als ze de middelbare school verlaten. Want dat is vandaag absoluut niet het geval. 

Het is ZO jammer dat ons onderwijs nog steeds, net zoals 30 jaar geleden, de focus legt op pure kennisoverdracht en te weinig gericht is op het ontwikkelen van belangrijke vaardigheden.
Kinderen worden volgepompt met info, en aan zo'n tempo dat ze het onmogelijk naar behoren kunnen verwerken, of laat staan: onthouden. M.a.w.: wat ze vandaag erin pompen, is er morgen weer uit. Zonde van ieders tijd en energie, toch? Om nog maar te zwijgen van die arme gestresseerde ouders... ;)

Het is zoals Thierry Geerts, CEO van Google Belgium, eerder deze week in een artikel verklaarde: "
"Ik heb tonnen respect voor al die leerkrachten die hun stinkende best doen, maar onze scholen tonen jongeren de wereld van gisteren. Niet die van morgen, niet eens die van vandaag. Leerstof uit je hoofd blokken die je de volgende dag weer vergeten bent, en die je vandaag, morgen of binnen tien jaar gewoon op Google opzoekt, dat is niet meer van deze tijd. Mijn kinderen komen verveeld thuis van school, ze bekijken een paar 'how-to-video's' op Youtube en ze hebben meer geleerd dan op een hele schooldag."


I rest my case.


vrijdag 4 mei 2018

The game is on

Een uurtje of twee bij mijn kapster, dat is altijd pure ontspanning. Alleen maakt ze me er - subtiel, doch duidelijk - attent op dat er steeds meer grijze haartjes te camoufleren zijn. Ja, inderdaad. Er is geen stoppen meer aan die grijze haardos in wording. Mijn bezoekjes aan mijn lieve kapster worden dus steeds frequenter.

En ik heb zo'n vermoeden waar die zilveren sprieten vandaan komen, de leeftijd buiten beschouwing gelaten dan. 
Sinds een tijd zijn de kinderen, zoals zovele anderen, verslingerd aan een gedrocht dat Playstation 4 heet. Ja inderdaad, een gedrocht. Nooit gedacht dat een zwart kastje van 30 X 30 cm me (en ongetwijfeld vele andere ouders) tot pure wanhoop zou drijven.

Vooral sinds de talloze aangekochte spelletjes (yep, staat gelijk aan een fortuin) plaatsgemaakt hebben voor Fortnite, een epic game waarbij er vooral veel decibels geproduceerd worden en termen zoals 'looten', 'unlocken' en 'kills' door de lucht vliegen. De essentie ontgaat me volledig, maar de daarbijhorende 'ambiance' en verhitte discussies tussen de kinderen alvast niet.

Ik moet het met schaamte op mijn wangen toegeven, maar Fortnite houdt ons gezinsleven bijna in een houdgreep, ondanks de regels die we opleggen om de boel in te tomen. Maar dat blijkt toch een redelijke maat voor niets, want onze weekendschema's lijken meer dan eens gedicteerd te worden door dit voor mij ondertussen 'duivelse' spel:

"Nee mama, ik kom nog niet eten, want ik moét eerst dit potje uitspelen... " (grijze haar nummer 64 verschijnt als vanzelf)

"Wanneer zijn we terug van dat familiefeestje, want ik heb met X 'afgesproken'? (En met 'afspreken' bedoelen ze dus geen gezellige face-to-face playdate. Nee, online is dat dan. Uiteraard.)

"We gaan een planning opmaken wie wanneer dit weekend zal spelen." (Huh?? Zag ik zonet grijze haar nummer 82 blinken?? En een planning wie wanneer huiswerk zal maken bijvoorbeeld, daar spreekt niemand van, natuurlijk)

KNET-TER word ik ervan!
Meermaals heb ik dan ook al letterlijk de stekker uitgetrokken en het ding bij het weg te brengen huisvuil gezet. 

Het probleem met Playstation 4 is dat het bijna een 'universeel' gegeven is onder tieners, waar je bijna niet omheen kan, want 'iedereen heeft het'. Zoals we vroeger een Gameboy kregen of een computer in huis haalden, omdat iedereen het had. Zo heeft je-weet-wel-wat (zoals de kinderen vaak zeggen, omdat ze weten dat het woord Playstation me ondertussen al doet daveren) zich ook meester gemaakt van vele huishoudens anno 2018. Met allemaal ouders die op dit eigenste moment à volonté grijze haren kweken. 

Ik denk dat ik na dit weekend volledig grijs zal zijn. ;)


woensdag 21 maart 2018

Over rammelende eierstokken

Toen ik net bevallen was van onze jongens, drukte iedereen me op het hart om 'toch maar met volle teugen te genieten, omdat ze zoooo snel groot zijn'. Ik weet nog dat ik op die momenten eens ferm met mijn ogen rolde, omdat dat plaatje echt wel behoorlijk grijsgedraaid was na de 83ste keer.
Maar bijna 13 jaar later moet ik die predikers der clichés overschot van gelijk geven.

Want soms overvalt me een raar schuldgevoel. Dat ik echt niet hard genoeg genoten heb van toen ze klein waren. Dat ik niet geduldig genoeg was. Of niet troostend genoeg, als ze voor de zesde nacht op rij een 'liveconcert' gaven. En ik met mijn vermoeide kop en donkere kringen onder mijn ogen de wanhoop nabij was, omdat IK.WILDE.SLAPEN.
Ja, dat bezorgt me weleens een gevoel van spijt. Spijt dat ik toen verlangde naar 'als ze groter zijn, dan gaat alles beter'. Wist ik toen veel, natuurlijk. Dat die puberteit bijvoorbeeld ook kraters van valkuilen heeft.

En ja, effectief: nu zijn er twee tieners in huis. Wat ook zijn charmes heeft (het gezucht, de discussies en de rollende ogen niet meegerekend), maar ik betrap me er zelf op dat ik steeds meer smelt als er baby'tjes in de buurt zijn. Na de jongens had ik er hier nochtans lange tijd mijn buik vol van, maar nu gaan mijn eierstokken als een gek tekeer zodra zo'n schattig hummeltje in mijn vizier komt. Of als ik in mijn pen kruip voor Libelle Mama. Alsof mijn biologische klok (waarvan ik niet wist dat ik ze nog had) in een staat van wanhoop verkeert sinds die derde voordeur plaatsgemaakt heeft voor de vierde.
Of is het na de zoveelste 'pubercrisis' gewoon een vorm van heimwee?  ;) Naar de momenten waarop ze nog troost zochten op mama's schouders in plaats van boos naar hun kamer te lopen. En je hen gewoon bij hun gilet'ke kon grijpen als je ergens naartoe moest. In plaats van eindeloos te staan wachten op lummelende tieners.

Tegelijkertijd maakt de ratio hier meteen brandhout van dat emotionele hormonencircus. Ondanks het 'pleidooi' van mijn gynaecoloog die me recent nog subtiel eraan herinnerde dat het nu of nooit wasmoest ik het toch nog overwegen. En de jongens die toch wel heel erg graag 'een zusje zouden willen'.
Maar nee, dank u wel, het verstand weigert. Dat hoofdstuk is afgesloten.

En om mijn schuldgevoel met eentje te sussen, dat zou niet fair zijn, natuurlijk.

Nee, mijn leven nu is prima zoals het is. Steeds confronterender, dat wel. Maar daar zal nog een klein baby'tje niets aan veranderen. ;) Dus ik omarm het in al zijn facetten. Niets mooiers dan dat, denk ik dan.