Ik weet het, het is te pessimistisch om nu al te denken dat de zomer voorbij is. Maar met Pukkelpop als laatste grote zomerfestival en de huidige herfst-temperaturen lijkt het wel een beetje over & out met het zomergevoel.
Dat ik thuis van kouwe ellende de verwarming moet opendraaien vind ik nog niet het ergste. Nee, ik ben een beetje in Pukkelpop-rouw.
De festivalweide ligt op een boogscheut van hier. Op een paar weken tijd transformeert de kale plek, met een paar verloren koeien erin, langzaam maar zeker in een gezellige bedoening. Ik hou wel van die opbouw-fase. Van 'Wow, wat een vrolijke kleurtjes' en 'O, die gezellige toi toi's hebben ze net geplaatst' tot 'Hoppa, het hoofdpodium staat er al'.
Ik kijk er elke keer mijn ogen uit. Als bij wonder heb ik er nog geen ongeval veroorzaakt.
Maar dat risico is nu weer herleid naar nul.
Daags na Pukkelpop reden we voorbij de weide. De vlaggen hingen al meer dan halfstok en de rijzige podia bleken ineens onthoofd of zo goed als verdwenen. Ik word er altijd wat emotioneel van, als de festivalsite in een staat van afbraak verkeert.
Geen bonte taferelen, bruisende festiviteiten of opzwepende muziek meer. Nee, de gezellige drukte maakt plaats voor een koude werf waar het geluid van vallend metaal overheerst. Totdat die paar koeien daar weer staan te grazen in een zee van eenzaamheid. Triest!
En met de laatste Pukkelpop-tonen lijkt dus ook ineens de zon verdwenen. Wou dat ik de klok weer kon terugdraaien, naar het begin van de (festival)zomer. Want we hadden een leuke, van Pinkpop tot Werchter en Pukkelpop. Van The Editors tot Arctic Monkeys, Rudimental, The Black Keys, Queens of the Stone Age, Paolo Nutini, The Kooks, Crystal Fighters tot Trixie Whitley en Pearl Jam. Genoten hebben we, van elke minuut.
Dus laten we nog maar even verderdobberen op die festivalvibes. En hopla, spot ik daar zowaar een streepje zon...?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten