Al kan ik 's avonds wel eens in een schrijf-monster veranderen.
Nee, het DDH-syndroom heeft alles te maken met aanstaande zondag, 7 oktober. Dwars Door Hasselt...D-Day!
Zoals zovelen, ben ik - ja, zelfs ik, 200% a-sportieveling-, ten prooi gevallen aan de runner's hype. Welgeteld 1 jaar geleden. En dat was niks te vroeg, na een kleine 10 ultra-luie jaren.
En néé, shoppen is géén sport...al heb ik mezelf dat lange tijd wel wijsgemaakt. Je zweet toch ook zo...van al dat passen, nee?
In ieder geval, ook het (sportieve) verstand komt blijkbaar met de jaren, en 1 jaar geleden stond ik bijgevolg zowaar op de loop-piste, mét mijn nieuwe loopschoenen en wonder boven wonder: met tonnen motivatie. Start to Run bleek een succes. Zelfs in hartje winter, zelfs bij -7 graden, zelfs bij regen. Grote ogen van verbazing in mijn omgeving.
De 10 km was het ultieme streefdoel en een paar maanden geleden was dat ook -halleluja- een feit! Mijn persoonlijke Guinness Bookje of Records.
Maar ik ben er toen efkes over gegaan... Je kan blijkbaar ook overdrijven in de goeie richting. Wie had gedacht dat dat uitgerekend mij zou overkomen??
Volgens de dokter had ik geen energie-overschot meer (wat je best wél hebt als je regelmatig sport), integendeel: ik liep op mijn reserves. Dus een paar weekjes rust met vitamines.
Weekjes werden bijna 2 maanden en van 10 km dus geen sprake meer...
Op DDH wordt het dus 5 km, maar ik hoop dan wel op een goeie 5 km. Met een redelijke tijd (voor een doorsnee-amateur dan). En dan mag ik, die (gewezen) a-sportieveling, toch al behoorlijk fier zijn op mezelf, vind ik. Die 10 km komt wel, ooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten